این مطالب را شنیده ام :
1 . هر وقت حاجتی داشتی به حرم حضرت معصومه سلام الله علیها برو و 330 مرتبه بگو :
< اللهمّ العن هارون الرّشید و مأمون الرّشید > . و مواظب باش که کم و زیاد نشود
2 . هنگامی که به حرم حضرت رضا علیه السلام مشرف شدید به عدد اسم ابجد امام رضا علیه السلام یعنی هزار و یک مرتبه " یا رئوف و یا رحیم " بگویید.
3 . در مشهد زیاد بگویید : اللهمّ العن هارون الرّشید و مأمون الرّشید و امّ الفضل
گاه برخی امور ضروری دین و مذهب است اما دلیل و نص خاص یا علمی ندارد.
مثلا سرفه کردن در مسجد مسلما جایز است اما ممکن است هیچ نص خاصی در مورد ان نباشد . و یا پلک زدن در مسجد که بلا شک جایز است اما ممکن است دلیلی بر ان نباشد.
استاد آیت الله جوادی آملی در خاطراتی که از مرحوم آیت الله طباطبایی نقل کرده درباره شیوه تدریس ایشان می نویسد:
«مرحوم آقای طباطبایی سعی می کرد که فکر فکری منطقی باشد. ایشان ممکن بود احیاناً شعری بگویند یا در جلسات خصوصی پیش از درس یا پس از آن شعری بخوانند ولی در وسط درس اگر سخن از مطلبی می شد یا شعر نمی خواندند یا سعی می کردند که شعر خوانده شده را نیمه تمام بگذارند. ایشان می فرمودند: با روشی که بعضی داشتند و کم کم شعر به وسط درس آمده است، آن چنان این مهمان ناخوانده جای درس را گرفته که همه براهین را کنار زده است. ازاین رو، مرحوم علامه اصرار داشتند که در درس یا نوشته و گفتارشان شعر نخوانند. نیز می فرمودند: گرچه «ان من الشعر لحکمه» «برخی از شعرها حکمت و برهان است» ولی بسیاری از اشعار گاه به صورت خطابه است و آهنگ و وزن خوب انسان را مسحور می کند.»
(مهر استاد سیره علمی و عملی استاد جوادی آملی نشر اسرا قم 1381 ص 123)
روایت موثقه : عَنْ عَلِیٍّ ع قَالَ:
یَجِبُ عَلَى الْإِمَامِ أَنْ یَحْبِسَ الْفُسَّاقَ مِنَ الْعُلَمَاءِ- وَ الْجُهَّالَ مِنَ الْأَطِبَّاءِ- وَ الْمَفَالِیسَ مِنَ الْأَکْرِیَاءِ ( به معنی مستاجر . کرایه کننده )
وسائل الشیعة؛ ج27، ص: 301
و لکن در الجامع للشرائع؛ ص: 568 روایت به این صورت نقل شده که ظاهرا قسمت حراسة تا اخر جزو حدیث نیست و نیز اصل حدیث هم نقل به معنی شده.
و کان أمیر المؤمنین علیه السلام یحبس جهال الأطباء، و مفالیس الأکریاء و فساق العلماء، حراسة منه للادیان، و الأبدان، و الأموال.
از این روایت نیز استفاده میشود که تعبیر علماء اختصاص به علمای دین دارد و به طبیب عالم نمیگفتند.
اگر شک کنیم که لفظی از الفاظ مذکور در لسان شارع ، حقیقت شرعیه است یا همان معنای عرفی ان مراد است سه مبنا در مقام است :
الف : معنا مجمل میشود. ب : بر معنای عرفی حمل میشود ج : اگر قرینه ای در کلام باشد ولو که ان قرینه باعث ظهور نیست ،کلام مجمل میشود اما اگر فقط بخاطر صرف احتمال عقلی احتمال میدهیم که که شاید در مقام اصطلاح خاصی مد نظر باشد به ان اعتنا نمیکنیم و همان معنای عرفی را مد نظر قرار میدهیم.
اشکال اول :
گاه تعیین حکم بدست شارع است اما تشخیص موضوع ان با خود مکلف. مثل حرمت اکل خون
اما گاه تعیین حکم و موضوع هر دو بدست خود شارع است. مثل : وجوب صلاة . که هم حکم وجوب بدست شارع است و هم اینکه صلات چیست و کیفیت ان چگونه است را شارع معین میکند.
حال در مساله " المغلوب لا یعید " هم عدم اعاده بدست شارع هست و هم اینکه مغلوب کیست را هم باید معین کنیم.
مدتها در ذهنم بود که چرا علی رغم علو مقام و فضائل حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها چرا کرامات این بانوی جلیل القدر که چهار امام سفارش به زیارتش کرده اند چندان بارز و مشهود نیست ؟
تا این که چند روز قبل از دانشمندی حکیم شنیدم که فرمودند : امام رضا علیه السلام غریب الغربا هستند ، همدم و مونسشان حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها بودند و زمانی که حضرت رضا علیه السلام به ایران آمدند حضرت معصومه نیز تصمیم میگیرند که به ایران بیایند تا همدم برادر بزرگوارشان باشند ولکن در قم بیمار میشوند و از دنیا میروند و لکن برای اینکه عظمت و بزرگی حضرت رضا علیه السلام محفوظ باشد و تحت الشعاع بزرگواری وکرامات حضرت معصومه علیها السلام قرار نگیرد ، کرامات خود را مخفی میکنند و بیشترخواص هستند که متوجه آن میشوند.
خلاصه کلام این که :به احترام عظمت حضرت رضا علیه السلام ، این بانوی بزرگوار کرامات خود را مخفی میکنند.
این بزرگواری هم خود یکی از فضائل و کرامات حضرت معصومه سلام الله علیها است.
یا فاطمة اشفعی لنا فی الجنة
حضرت آیت الله ممدوحی– دام ظله– از علمای بزرگوار کلامی قریب به این معنی داشتند که : بهترین ترجمه ی نهج البلاغه ترجمه ی مرحوم فیض الاسلام - ره – است و در انتخاب کلمات دقت خاصی داشته اند، و از بهترین شروح آن شرح این میثم بحرانی ره است و حرفهایش فراتر از حرفهای زمان خود است، البته آیت الله مکارم - مدظله -هم شرحی بر نهج البلاغه دارند که برای عموم مردم و طبقه دانشجو نوشته شده است. همچنین تاکنون فهرست جامعی درباره نهج البلاغه نگاشته نشده و همه ی فهرست های نوشته شده ناقص است.
اگر امر دائر شد بین تخصیص دلیل حاکم و بین حکومت دلیل حاکم بر اطلاق دلیل محکوم. کدام مقدم است ؟
مثلا : اکرم العالم الفاسق.
ما اوجبت علیکم اکرام الفاسق
نسبت بین فاسق و عالم فاسق عموم مطلق است. حال امر دایر بین این است که ما اوجبت ... عام باشد و اکرم العالم الفاسق انرا تخصیص بزند و یا اینکه ناظرر به عقد الحمل باشد که لم اوجب ... ناظر به عقد الحمل در خاص باشد که اکرم العالم الفاسق مراد استحباب باشد. ( ما اوجبت ... حاکم فرض هست)
شنیده اید که تا جمع موضوعی ممکن است نوبت به جمع حکمی نمیرسد. این سخن صحیح است اما در جایی که بحث حکومت مطرح نباشد. لذا این قاعده را در اینجا جاری نکنید. اینجا دوران بین جمع موضوعی و جمع حکمی نیست بلکه اینجا دوران بین جمع حکمی حکومتا و تخصیص هست.
این بحث در کتب اصولی معهود گوینده نیست
وقتی دو روایت را با هم مقایسه میکنیم :
یا موضوع یکی اخص از دیگری است.
( یکی میگوید کل مغلوب لا یعید اما روایت دیگری میگوید : یعید الصلاة ) اولی عام و دومی خاص است. منافی اخص مطلق است
و یا نسبت موضوع دو دلیل عموم من وجه است
و یا هر دو روایت موضوعشان تساوی است.
